Ελαιοχώρι Καλαμάτας
(η αρχαία πόλη Καλάμαι,¨Μεσσηνιακά¨ Παυσανία) ή Γιάννιτσα. (Σλαβική λέξη janitza που σημαίνει χείμαρρος ή υγρός τόπος).
Όταν ήρθε η Άγια αυτή ημέρα, οι Γιαννιτσάνοι δεν έμειναν αμέτοχοι, αλλά έδωσαν εντυπωσιακό παρόν, λαμβάντας μέρος σε όλες σχεδόν τις μάχες, υπό τις διαταγές των Καπετανάκηδων της Τρικότσοβας και των Μαυρομιχαλαίων της Μάνης.
Όπως αναφέρουν πολλά υπομνήματα αγωνιστών, στη μάχη του Μανιακίου πολέμησαν στο πλευρό του Παπαφλέσσα 150 Γιαννιτσάνοι,ένας εκ των οποίων ήταν και ο παππά Νικόλαος Πολίτης, παππούς του λαογράφου Νικολάου Πολίτη, υπό τις οδηγίες του Θανασούλη Καπετανάκη.
Πολέμησαν σαν ήρωες και για τον ηρωισμό του Παπαφλέσσα και των Γιαννιτσάνων χαρακτηριστικό είναι το ακόλουθο τετράστιχο άγνωστου ποιητή του καιρού εκείνου:
Ως Λεωνίδας πήδησε στους Τούρκους ξεσπαθώνει
και αντίληδες και πεζούς φονεύει θανατώνει.
Ώστε που εσκοτώθηκαν αυτός και οι δικοί του,
της Γιάννιτσας οι λέοντες που ήτανε μαζί του.
Σε 61 άνδρες ανέβαζουν τους Γιαννιτσάνους που με το αίμα τους ποτίσανε στο Μανιάκι το δένδρο της ελευθερίας.
Οι αγώνες συνεχίστηκαν και η προσφορά των Γιαννιτσάνων ήταν συνεχής και γενναία.
Η δράση όμως των Γιαννιτσάνων αγωνιστών του 1821 δεν περιορίζεται μόνο στη Μεσσηνία. Όταν στις 7 Ιουλίου του 1822 ο Δράμαλης, που είχε ξεκινήσει από τη Λάρισα, έφθασε στο Ναύπλιο και την άλλη μέρα κατευθύνθηκε στο Άργος, με έκπληξη του παρατήρησε ότι, ενώ η πόλη είχε εγκαταληφθεί, στις επάλξεις του Κάστρου που ονομαζόταν Λάρισα κυμάτιζε η Ελληνική σημαία.
Εκεί είχε εγκατασταθεί ο Αθανάσιος Καρύγιαννης, ένας μικροκαπετάνιος από τη Γιάννιτσα, με τους λιγοστούς τους στρατιώτες. Οι Τούρκοι βλέποντας την Ελληνική σημαία, θεώρησαν ότι το κάστρο ήταν καλά εφοδιασμένο και επανδρωμένο, έτοιμο να προβάλει αντίσταση, γι' αυτό και ο Δράμαλης θεώρησε ότι έπρεπε να κυριεύσει πρώτα το κάστρο αυτό για να μην αφήσει πίσω του εστίες αντίστασης και μέτα να προχωρήσει, γεγονός που τον καθυστέρησε δύο περίπου εβδομάδες, αρκετές για να φέρουν την καταστροφή του.
Η προσφορά και των Γιαννιτσάνων στον αγώνα του 1821, υπήρξε πραγματικά μεγάλη.
Τον Αύγουστο του 1803, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (Γεννήθηκε το 1770 στο Ραμοβούνι, μικρό βουνό της Μεσσηνίας κοντά στο χωριό Βασιλικό ) έστειλε την οικογένειά του για λίγο καιρό, στη Γιάννιτσα, για να γλιτώσουν από τους διωγμούς του αρματολισμού ….Οταν η διήγηση φθάνει στο χειμώνα του 1806 τότε η επίσκεψη στη Γιάννιτσα γίνεται πραγματικά δραματική και συγκλονιστική: όπως αναφέρει στα απομνημονευματά του ο Γέρος του Μωριά:
…Επήγαμεν έπειτα εις τους Αραχαμίτες,(χωριό στη Δημοτική Ενότητα Βαλτετσίου) ευρήκαμε τους Τούρκους, εφύγαμε, επήγαμε εις το Μοναστήρι της Καλτεζιάς,(Κάτω Ασέα Αρκαδίας) βροντούμε την πόρτα και μέσα ήσαν διακόσιοι Τούρκοι. Μας εκατάλαβαν, μας επήραν κυνηγώντας, και εφθάσαμε κατά την Καλαμάτα, τη Γιάννιτσα, όπου ένας σύντροφός μου, ονομαζόμενος Μακρυγιάννης (ο γνωστός πρώην τσαούσης του καπετάν-Ζαχαριά), από την πείναν των τεσσάρων ημερών, απόστασε και δεν ημπορούσε πλέον να περπατήση. Ο μήνας ήταν Γενάρης. Είκοσι ημέρες εμείναμε ζωντανοί… Ο Αντωνόμπεης της Μάνης (Αντώνιος Γρηγοράκης ,5ος Μπέης) μας κυνηγούσε και εκείνος (...)
Εις την Γιάνιτσα ήταν ο Ρουμπής με μια τετρακοσαριά Μπαρδουνιώτας (Εξισλαμισμένοι Αλβανοί. Μαζί με τον Ρουμπή στο Βαλτέτσι 12-13 Μάϊου 1821 υπέστησαν καταστροφή).
Εμπήκα μέσα εις ένα σπίτι και ευρίσκω Τούρκους. Αγάλια-αγάλια, σηκωμένο το ντουφέκι, εγύρισα οπίσω, χωρίς να μ’ εννοήσουν, διότι εκοιμούνταν, επήγα εις άλλα σπίτια, πλην ευρήκα Τούρκους παντού. Εις την άκρα του χωριού επήγα εις μιας κουμπάρας μου το σπίτι και μας έδωκε τρεις οκάδες ψωμί, (1 οκά=1280 γραμ) και της έδωκα ένα φλωρί βενέτικο (νόμισμα μάλλον από καθαρό χρυσό). Ετραβήξαμε τότε εις την Σέλιτσα (Βέργα Μεσσηνίας). Το ψωμί μας έπιασε εις την καρδιά και δεν ημπορούσαμε να περπατήσωμε…»
(Απομνημονεύματα Κολοκοτρώνη, σελ: 11, 24)
Τέλος, σημαντικό ρόλο στην επανάσταση του 1821 μαζί με τα υπόλοιπα χωριά του Ταΰγετου έπαιξαν και οι Ιερές Μονές της περιοχής:
Δημιόβης ( κοντά στο χωριό Γιάννιτσα.) ,Βελανιδιάς, Μελέ, Σιδηρόπορτας , Μαρδακίου όπως και όλες οι μονές ανά την Ελλάδα γιατί ήταν στρατηγεία για τους κλέφτες και τους αρματολούς . Μάλλον από τα μοναστήρια αυτά ξεκίνησαν αρκετοί οπλαρχηγοί με πιο πιθανό τον Νικηταρά (Γεννήθηκε το 1781 στη Νέδουσα Μεσσηνίας) και κατέβηκαν με τα παλικάρια τους στις 23 Μαρτίου του 1821 στην Καλαμάτα, για να ενωθούν με τους Μανιάτες και τους άλλους αγωνιστές και με την δοξολογία στους Αγίους Αποστόλους κήρυξαν την επανάσταση κατά των Τούρκων.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου